DuszpasterzeZmartwychwstańcy |
|
KS. STANISŁAW ZARYCZNY CRProboszcz i przełożony
|
|
KS. DANIEL SZKUBERA CRWikariusz i ekonom |
|
KS. RYSZARD BAŁA CRduszpasterz |
|
KS. MACIEJ GAWLIK CRduszpasterz |
|
KS. JERZY ROLKA CRduszpasterz |
|
KS. WŁODZIMIERZ SOBOLEWSKI CRduszpasterz |
ZGROMADZENIE ZMARTWYCHWSTAŃCÓW
Skąd jesteśmy?
Zgromadzenie Zmartwychwstania Pańskiego zostało powołane do życia w 1836 roku w Paryżu przez pierwszego jawnego pokutnika Wielkiej Emigracji, Bogdana Jańskiego. Jednak dopiero na Wielkanoc 1842 roku pierwszych siedmiu Współbraci złożyło w Rzymie śluby zakonne i przyjęło imię: Bracia Zmartwychwstania.
Kim jesteśmy?
Bogdan Jański (1807-1840), sam będąc człowiekiem świeckim i konwertytą, potrafił nakreślić niezwykle śmiałe idee ożywienia wiary i apostolstwa ludzi świeckich, ale dopiero dwaj z jego uczniów – Piotr Semenenko i Hieronim Kajsiewicz – całe to duchowe dziedzictwo przedwcześnie zmarłego Założyciela uzupełnili, pogłębili i uporządkowali.
Istotnym elementem naszego stylu życia są – jak w każdej wspólnocie zakonnej – trzy rady ewangeliczne: ubóstwo, czystość i posłuszeństwo. Zasadnicze punkty ciężkości naszej duchowości zakonnej stanowią:
przekonanie, że do wiary w zmartwychwstanie należy również praktyka zmartwychwstania w życiu codziennym;
dążenie, by być w służbie powszechnego zmartwychwstania, to znaczy pomagać ludziom w budowaniu wspólnot chrześcijańskich i nieść im nadzieje, pokój, sprawiedliwość, miłość i radość;
przepowiadanie, że Wielkanoc jest godziną narodzin nadziei dla całego świata i wszystkich czasów oraz że Pan Zmartwychwstały pragnie, już tu i teraz, zakładać swoje królestwo i rozpocząć swoje panowanie. Naturalnie nie chcemy chować tej nadziei tylko dla siebie, ale czynić ją wciąż żywą i nieustannie podkreślać: nadzieja chrześcijan nazywa się ZMARTWYCHWSTANIE i wszystko, czym jesteśmy, opiera się na wierze w tę Prawdę.
Co robimy?
Pracujemy, przede wszystkim, jako duszpasterze i wychowawcy. W każdym apostolacie dążymy zarówno do własnego zmartwychwstania, jak również do zmartwychwstania społeczeństwa. Staramy się, aby całe nasze życie zakonne – jak mówią nasze Konstytucje – było przepełnione duchem apostolskim, a nasze życie apostolskie duchem zakonnym. Wspólnota domowa jest przy tym naszym wsparciem i ubezpiecza każdą posługę poszczególnego zakonnika.